Współuzależnienie w związku.

O ile osoba uzależniona chemicznie jest uzależniona od substancji psychoaktywnych etc.,

o tyle współuzależniona jest uzależniona od

„swojego uzależnionego” - połączonego z nim„emocjonalnym bandażem”,

czyli innymi słowy, uzależniona jest od patologii drugiej osoby.

„Współuzależniony powtarza te same nieskuteczne zachowania, jak wtedy, gdy był dzieckiem w celu bycia akceptowanym, kochanym i ważnym, a poprzez takie zachowanie stara się złagodzić ból i cierpienie poczucia opuszczenia.

Jednak paradoksalnie do tego zachowania, współzależni mają tendencję do utrwalania tych uczuć.

Wadliwa więź, która się nawiązuje, niesie ze sobą obawy o to, co myślą inni i strach przed utratą związku, czują i doświadczają poczucia winy i zawsze próbują naprawić szkody. Postrzeganie, że współzależni ma świat, jest niebezpieczne, ponieważ przedstawia potrzebę ochrony i strach przed porzuceniem”.

CARVALHO i NEGREIROS, 2011.

"Współzależność charakteryzuje się niezdolnością jednostki do formułowania własnych potrzeb przy jednoczesnym definiowaniu siebie tylko w obecności drugiej osoby. Napięcie utrzymuje się na stałe"

(Carvalho i Negreiros (2011) cytat Hernándeza Castañóna (2007);

„...ze względu na postawę osoby współzależnej w utrzymywaniu związku, w miarę czasu wzrasta jej własny współudział, ponieważ staje się ona członkiem sieci, w której niemal obsesyjnie angażując się w problemy i życie osoby niesamodzielnej, powoduje brak swojej równowagi osobistej, a w konsekwencji braka równowagi we własnym życiu - rodzinnym, towarzyskim i zawodowym.”

(CARVALHO E NEGREIROS, 2011)

„W tym stanie jednostka zależy od aprobaty i zdolności do kontrolowania siebie,

od innych. Oprócz częstego martwienia się o osoby, które wykazują cechy niestabilności, współzależność przejawia impulsywność, lęk, niepewność, trudności w wyrażaniu uczuć, niepewność co do przyszłości, lęk przed popełnieniem błędów, poczucie winy, usprawiedliwienie porażki, potrzebę bycia użytecznym, któremu towarzyszy cierpienie, rywalizacja i spór, aby zawsze mieć rację, ambiwalencja między uczuciem, gniewem i frustracją, niska samoocena, lęk przed chęcią zmiany i kontrolowania innych, nadmierne zaprzeczanie, wiktymizacja, stres, oburzenie, zranienie, brak czułości, dewaluacja, choroba , depresja, przygnębienie, zły nastrój, rozczarowanie, rozpacz.

Jeśli chodzi o odczuwane wobec siebie lub innych uczucia wyróżnia się : brak szacunku, litość, przemoc, złość, pogardę, porównanie, dystans i porzucenie.

Osoby te mają trudności z rozpoznaniem obrazu siebie, wyrażaniem lub identyfikowaniem uczuć, wiktymizacją, niepokojem o intymność.

Spośród cech skoncentrowanych na relacji, to znaczy zachowań wobec siebie lub innych, wyróżniają się kompulsywność i zniekształcanie granic, niesłuszne przejmowanie odpowiedzialności, nawracające relacje z „trudnymi” ludźmi ”.

(CARVALHO i NEGREIROS, 2011))