Wdzięczność jest spontaniczna.

Poświęciłem się dla Ciebie, musisz być wdzięczny za wszystko, co dla Ciebie zrobiłem - - to bardzo odpowiednie wyrażenie,

aby wywołać poczucie winy, zwłaszcza jeśli jest artykułowane przez rodziców.

Aby sprzyjać rozwojowi wewnętrznego antidotum na tego typu komunikacji , dobrze jest świadomie zastanowić się nad jej znaczeniem, to znaczy bez popadania w spekulacje. Nie zapominajmy, że pewnego dnia możemy uznać się za ofiary niewdzięczności, wymuszając pytanie:

kto mnie do tego zmusił?

Z perspektywy humanizującej możemy to zinterpretować jako:

Jakie mechanizmy skłoniły mnie do zrobienia tego, co zrobiłem?, na przykład: Jakie mechanizmy przechodzę w żądaniu wdzięczności?

Jeśli to, co robimy dla innych, jest ogólnie jakościowe, niekoniecznie zawsze , czują wobec nas poczucie wdzięczności.

Wdzięczność jest spontaniczna.

Nie chodzi o handel wymienny, opodatkowanie.

Wdzięczność jest wyrazem miłości i miłości, której z pewnością nie można narzucić.

Pobudzanie poczucia winy poprzez ideę niewdzięczności jest wyrafinowanym sposobem manipulacji. To jest lekkomyślne podejście. Stymulowanie poczucia winy to świetny sposób na powstrzymanie rozkwitu wdzięczności. Nie powinniśmy koncentrować się w konflikcie na tym, co uważamy za niewdzięczność innych ludzi, także dlatego, że nasze dobre intencje lub tylko domniemane dobre intencje mogły wyrządzić krzywdę drugiej osobie. Byłoby absurdem, gdyby ten drugi był nam wdzięczny za to, że go skrzywdziliśmy także dlatego, że nasze dobre intencje, lub tylko takie domniemane, wyrządziły szkodę drugiej osobie.