Vipassana.

Gdy myślimy o ciszy – zmuszeni jesteśmy uznać, że rozmawiamy właściwie o stanie umys­łu, o kwestii świadomości.

I choć świat zewnętrzny ponad wszelką wątpliwość istnieje,

nasze postrzeganie rzeczywistości jest zawsze naszym postrzeganiem:

w tym samym stopniu mówi coś o nas i o tym, co nas otacza.

Kiedy pragniemy ciszy, często chodzi o nasze wnętrze, nie zaś otoczenie. Albo o obie rzeczy naraz. Hałas wywołuje naszą złość, a już na pewno sprawia, że musimy się zaangażować, co z kolei nie pozwala osiągnąć wewnętrznego spokoju. Cisza w połączeniu ze spokojem – a łączy je bliska relacja – zaprasza nas do obserwacji związku między świadomością i ciałem: w ruchu fizycznym i w ruchu myśli.

Wyciszenie umysłu umożliwia kontakt z ciałem.

Sprawia, że jesteśmy świadomi swojego istnienia.

Vipassana

"W trakcie sesji wstępnej poproszono mnie, bym zobowiązał się do milczenia przez pełne 10 dni mojego pobytu. Przez cały ten czas żyłem więc w ciszy i jadłem w ciszy. Ale przede wszystkim siedziałem w ciszy dzień w dzień, czasami przez 10 godzin. Zachęcano mnie natomiast, bym powoli i cierpliwie zastępował moją rozgadaną na co dzień świadomość pogłębionym oddechem i odczuwaniem, czyli zwierzęcą częścią mojej natury."

Praktyka vipassany sprowadza się do odbierania wrażeń w spokoju i skupieniu, na siedząco – niekoniecznie z nogami skrzyżowanymi po turecku, choć większość osób tak właśnie siada. Siedzieć trzeba w tej samej pozycji, w bezruchu. Gdy człowiek spróbuje tej praktyki, zaczyna odczuwać związek między ciszą a spokojem, hałasem a ruchem.

Jego ciało od razu ma ochotę na ruch, a już na pewno zaczyna się wiercić. Narasta dyskomfort. Podobnie jest z umysłem: gdy tylko zapada cisza, już jest skory do gadaniny. Szybko zauważamy, że dźwięk jest działaniem – słowa, podobnie jak muzyka, poruszają się w czasie.