To, co nienazwane.

Jak się nazywa to nie nazwane

jak się nazywa to co uderzyło

ten - smutek co nie łączy a rozdziela

przyjaźń lub inaczej miłość niemożliwa

to co biegło naprzeciw, a było rozstaniem wciąż najważniejsze co przechodzi mimo przykrość byle jaka jak chłodny skurcz w piersi ta straszna pustka co graniczy z Bogiem

to, że jeśli nie wiesz dokąd iść sama cię droga prowadzi

tak długo byli razem

tak wiele łączyło ciała

nawet na odległość

całowali w liście

lecz rozstania przychodzą

nagle i tak sobie

jeżeli Bóg rozdzielił

to potem pojedna

najdłuższe to rozstanie

po którym się żyje jakby serce pękło i nic się nie stało

rozstania co przychodzą gdy nic nie wiesz o tym

i w taki sposób że nikt nie rozumie […]

Co się spotkało a potem rozeszło

co było razem by biec w różne strony

szczęście co nagle rozdarło się w środku

chociaż żegnając kocha się najdłużej

bliscy co potem wydają się obcy

i mówią sobie wszystko się skończyło

Nie martw się o nic, bo szpak zamyślony

I smutna ziemia w niewidzialnych rękach

orzeszek grabu z skrzydełkiem zielonym

Żyrafa co szyją wypatrzy najdalej

wiedzą jak serce nie zabite sercem

koniec - to kłamczuch w świecie nieskończonym.

Autor Jan Twardowski. Duszpasterz poeta prozaik ksiądz. Polski poeta którego fenomen wykracza poza literaturę – jego wiersze i proza są traktowane, jako przesłanie duszpasterskie i poradniki dobrego życia.

Twórczość księdza Twardowskiego jest osobista, w której nie straszy, nie moralizuje, a lekarstwem na złe chwile są listy, telefony i uśmiechy. O poezji księdza Jana mówi się, że jest to poezja franciszkańska, głosząca, iż miłość do świata objawia się miłością do wszystkich stworzeń boskich, każdego należy traktować z miłością i szacunkiem.