Terapia poznawcza wywodzi się z pracy amerykańskiego psychiatry Aarona T. Becka, który w latach sześdziesiątych XXw. opracował poznawczą teorię depresji. Przypisywał depresję wadliwemu przetwarzaniu informacji u osób, które miały negatywne poglądy („schematy”) na świat.
Na przykład osoby z depresją nałogowo interpretują swoje doświadczenie przez zniekształconą soczewkę, pozwalając, aby ich wrażenia przeniosły ich do nieszczęśliwych sfer. Uświadamiając ludziom ich nawyki poznawcze i ucząc ich zastępowania alternatywnych sposobów myślenia i interpretowania percepcji, terapia poznawcza może złagodzić depresję i przywrócić dobre samopoczucie emocjonalne.
Praktycy terapii poznawczo-behawioralnej pracują z założeniem, że nasze myśli powodują nasze uczucia i zachowanie oraz że możemy zmienić sposób, w jaki myślimy, aby czuć się lepiej i działać lepiej.
Terapia poznawczo-behawioralna jest - zdaniem dr Weila - najbardziej obiecującym podejściem zorientowanym na poradnictwo do osiągnięcia długoterminowej poprawy samopoczucia emocjonalnego.
W publikacji z 2011 r. British Royal College of Psychiatrists stwierdza, że Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z najskuteczniejszych metod leczenia stanów, w których głównym problemem są lęk lub depresja.Praktycy w tej dziedzinie stosują różne strategie i metody, aby poprowadzić pacjentów w kierunku odkrycia rodzajów myślenia, które sprawiają, że czują się źle ze sobą i światem, w tym pytania sokratejskie, odgrywanie ról, wizualizacje i eksperymenty behawioralne. Gdy pacjenci rozpoznają swoje negatywne myśli, mogą zostać poproszeni o podjęcie decyzji, czy istnieją dowody na ich poparcie, czy też alternatywne myśli mogą lepiej odzwierciedlać rzeczywistość. Pomiędzy sesjami otrzymują zadania do odrabiania prac domowych. W idealnej sytuacji, w miarę postępu terapii poznawczej, pacjent będzie w stanie dostrzec zniekształcone myślenie, gdy się ono pojawia i przyzwyczaić się do „przeformułowania” sytuacji.
Σχόλια