Jeśli nie ustanowię swoich granic, to skutki nie będą przyjemne. Będę albo w roli ofiary, której ludzie wchodzą na głowę, przekraczają różne granice; emocjonalne, fizyczne i materialne, albo z kolei ja staję się agresorem. Mam dobre intencje, jestem przekonana, a tak naprawdę przekraczam granicę. I w obu przypadkach konsekwencje będą bolesne.
Granice powinny być stałe, ale elastyczne, czyli takie, które dopuszczają wymianę myśli i emocji. To też daje możliwość proszenia o pomoc w trudnych chwilach.
Problem z ustalaniem granic jest taki, że jako dzieci przeżywamy różne emocje. Tym większe im bardziej jesteśmy wrażliwi. W idealnym świecie rodzice powinni owszem korygować zachowania, które mu się nie podobają, ale dać przestrzeń do przeżywania emocji. Tymczasem w rzeczywistości bardzo często emocje są dla nich samych - dla rodziców trudne (złość, frustracje, etc ) - i rodzice te emocje najczęściej negują. Bierze się to z wzorców, wartości i zachowań jakie sami z domu rodzinnego wynieśli ze schematów i uzależnień tam panujących.
Potem dorastamy i kiedy mamy wrażenie, że jakaś osoba przekracza nasze granice, to chcemy w naturalny sposób tych granic bronić.Ale kiedy usłyszymy: „ przestań”, „wymyślasz”, „przesadzasz” to pomyślimy, że faktycznie przesadzamy i się wycofujemy.
Bywają również takie osoby w naszym życiu, które chcą nas wykorzystać, bywają takie, które się nam narzucają, negują nasze racje, nasze emocje, mówią: … przesadzasz, histeryzujesz, przecież nic takiego się nie stało.
I wtedy pojawia się kolejne pytanie, na ile nam na tej osobie zależy. Jeśli to notorycznie się powtarza, warto zastanowić się, czy się nie rozstać.
Bycie miłym to przyzwalanie na różne zachowania, na które w środku w sobie zgody nie mamy,
ale nie chcemy urazić drugiej osoby.
Jak stawiać granice w życiu dorosłym pomimo bagażu z dzieciństwa ?
- Zacznij od obserwowania siebie samej, co ja poczułam w danej sytuacji.
- Zastanów się, co spowodowało, że się tak poczułeś.
- Zastanów się, jakie potrzeby za tym stoją, które nie zostały zaspokojone.
Jeśli odczuwasz złość, to pewnie twoje granice zostały przekroczone.
Jeśli odczuwasz smutek, konkretna twoja potrzeba nie została zaspokojona.
Przyglądaj się sobie, ale też daj sobie czas. Nawet jeśli jesteś w trudnej sytuacji, nie musisz od razu reagować, możesz powiedzieć: muszę ochłonąć, muszę się nad tym zastanowić, potrzebuję czasu.
Odwołaj się do swoich wartości, czy chcesz być lubianą/ym za wszelką cenę, czy twoje samopoczucie jest dla ciebie ważne.
Warto zastanowić się, jak chcesz się czuć w relacjach?
Warto zadać sobie pytanie:
kto ma prawo decydować o moim życiu?
Czy to, co ja robię, wynika ze mnie,
czy z wpojonych w dzieciństwie powinności
i czy dziś się z nimi utożsamiam.
Jako dziecko byliśmy zależni od swoich rodziców.
I często nadal z pozycji dziecka wchodzimy w relacje dorosłe.w poczuciu, że jestem zależna/y od swojego partnera, pozwalam się traktować jak w relacji z rodzicami.
Jako osoba dorosła
jestem odpowiedzialna za swoje decyzje.
Jeśli jestem odpowiedzialna, to sama ustalam zasady. Odpowiedzialność daje poczucie niesamowitej wolności. To ty decydujesz!
Commenti