Przemienienie.

Wszystko, co zaszło wcześniej, może ulec zapomnieniu, znaczące zakończenie pozostanie jednak w pamięci. Pozostawi ono trwałe wrażenie w umysłach i duszach ludzi, którzy byli jego świadkami. Podobnie jak ziarno jest ono ostatnim wytworem, realizacją życia rośliny jednorocznej. Roślina umiera, a ziarno upada na ziemię, zawiera ono jednak w sobie moc wiecznie odnawiającego się życia.

„Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemie nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”

(J 12, 24)*

Na poziomie symbolicznym każde wielkie, znaczące zakończenie długotrwałego wysiłku człowieka może być ziarnem. Ziarno takie może wytworzyć każdy cykl doświadczeń i każde życie ludzkie. Jeśli tak się nie stanie pozostają po nich zaledwie ulotne wspomnienia. Można pamiętać piękno kwiatu cyklu, liście jego dawały może schronienie i pokarm stworzeń których życie było dzięki nim szczęśliwsze; jeśli jednak nie powstało ziarno wtedy ginie też esencja i substancja danego cyklu doświadczeń, danego przemówienia i danego życia.

Ciało umiera, wartość życia może jednak trwać. [...] Wartość wykracza jednak poza aspekt społeczny. Istnieje ona także w wymiarze osobistym i duchowym. Żyjąc, człowiek zwiększa wartość swojej duszy będącej spichlerzem, w którym przechowywane są zbiory doświadczeń wszystkich cykli; zbiory te stanowią kwintesencję osiąganej przez człowieka nieśmiertelności w ciele duchowym. Kiedy spichlerz się napełni, człowiek osiąga indywidualną nieśmiertelność. Zwycięża on nad śmiercią nie poprzez odrzucenie jej, co byłoby daremnym gestem, lecz ucząc się, jak umierać znacząco, śmiercią rośliny uginającej się pod ciężarem płodnych, odnawiających życie ziaren. Śmierć jest tragiczna tylko wtedy, gdy pozbawiona jest znaczenia i gdy człowiek oddaje się jej ze znużenia i znudzenia: tak wygląda duchowa porażka. Nie powinno się pozwolić, by cokolwiek umarło śmiercią ostateczną; wszystko powinno być przetwarzane i przemieniane.