Powrót do normalności.

Kiedy tylko na chwilę podejmujemy radykalne zobowiązanie, by nie próbować naprawiać siebie oraz siebie nawzajem, możemy po prostu odkryć, że nigdy nie zostaliśmy złamani i że wszystko, co jest

z nami „nie tak”, jest absolutnie „w porządku” z perspektywy Wszechświata.

Nasz największy ból może okazać się naszym największym nauczycielem, nasze wątpliwości naszymi największymi guru,

nasz smutek naszym najbardziej godnym zaufania przyjacielem.

W naszej kulturze istnieje tendencja do unikania bólu, smutku, frustracji i strachu, odwracania uwagi od tych bardzo naturalnych energii, etykietowania ich jako „niewłaściwe” lub „złe” lub „negatywne” lub „nieduchowe”, medytowanie lub leczenie .

Czasami nawet próba „naprawienia”, „zaakceptowania” lub „uleczenia” czegoś w nas samych może być subtelną formą oporu!

Znaczna część zachodniej medycyny jest nastawiona na usuwanie objawów, uspokojenie zakłóceń, odrętwienie chaosu i podróż w kierunku „normalności”. Ale czasami nie jesteśmy już zainteresowani „powrotem do normalności”! To, co „normalne” było problemem, a nie rozwiązaniem!

Czasami potężne energie po prostu chcą się w nas poruszać.

Czasami serca po prostu chcą się szeroko otworzyć, aby zrobić więcej miejsca na miłość. Czasem marzenia muszą umrzeć, plany muszą się rozpadać, wątpliwości muszą szaleć.

Czasami wszystkie nasze wyobrażenia o życiu, „duchowości”, a nawet „oświeceniu” muszą się rozpaść.

Kiedy zwracamy się ku teraźniejszości, jakkolwiek potężnie szaleje burza,

z duchem ciekawości, łagodności i uczciwości, możemy po prostu odkryć nieoczekiwane dary. Kiedy zejdziemy z drogi, być może może nastąpić prawdziwe uzdrowienie.

Jeff Foster