Twórczość jest związana z określonym typami energii. Nazwijmy je twórczymi. Potencjalnie posiada je każdy człowiek, ale wykorzystać je można tylko osiągnąwszy określony poziom istnienia. Innymi słowy zdolność do twórczości określa się poziomem rozwoju.
Jedną z ważniejszych składowych twórczej osobowości jest szczególny charakter motywacji.Możemy wydzielić kilka podstawowych poziomów osobowości odpowiednio do ich głównej motywacji.
Śpiącą dusza. Brak motywacji na osiągnięcia, na rozwój. Człowiek jest częścią społecznego środowiska, w którym jest zanurzony. Osobowość jest nie rozwinięta. Najwyższą motywacją w tej grupie jest: „ żyć nie gorzej od innych”.
Podgrupa 1 grupy – „Człowiek bawiący się”. Życie jako wielka rozrywka. Poszukiwanie przyjemnego albo interesującego spędzania czasu.
Przebudzenie się obiektywnego rozumu. Dążenie do osiągnięć i rozwoju, ale te osiągnięcia rozumie się wyłącznie osiągnięcia w oczach społeczeństwa, w systemie wartości proponowanym przez społeczeństwo. Osobowość jeszcze nie jest uformowana, ale zaczyna się formować.
Pierwsze trzy kategorie można określić jako „Konsumentów”. Pierwsza kategoria, to konsument pasywny lub neutralny. Druga i trzecia - to konsument aktywny.
Człowiek Tworzący. Osobowość jest już uformowana. Powstaje i staje się wiodącą potrzeba samorealizacji i motywacji do twórczej działalności. Z konsumenta człowiek przekształcił się w twórcę. Zaczyna się kształtować indywidualność.
Człowiek Twórczy. Indywidualność prawie lub całkowicie jest już uformowana. Twórczość staje się wiodącą potrzebą. Na bazie twórczej motywacji wyrasta twórcza aktywność. To jest ważny moment: jak wynika z poprzedniego twórczość nie może przejawić się, jeżeli nie jest uformowana twórcza motywacja.
Człowiek Rozwijający się. Wiodącą staje się potrzeba rozwoju.
Rozwój określa się nie poziomem, dokąd może wpaść z rzadka w gości, lecz poziomem, gdzie mieszka na stałe i skąd może czasem lub nawet często schodzić na niższe poziomy.Charakter twórczego procesu.
„Najważniejsza w twórczości nie jest zewnętrzna aktywność, a wewnętrzna – akt tworzenia „ideału”, obraz świata. Zewnętrzna aktywność – jest to tylko realizacja idei w końcowym produkcie i jest wtórna w stosunku do aktywności wewnętrznej.
Na podstawie wypowiedzi wybitnego rosyjskiego astrologa profesora Michaiła Lewina
Comments