Obdarz chwilę trwałością.

Bądź, czło­wie­ku, szla­chet­ny,

Uczyn­ny i do­bry!

Gdyż to je­dy­nie

Od­róż­nia cie­bie

Od in­nych istot,

Któ­re zna­my.

Sła­wa nie­zna­nym Wyż­szym isto­tom, któ­re prze­czu­wa­my!

Na­śla­duj je, czło­wie­ku i niech twój przy­kład da nam uwie­rzyć w ich ist­nie­nie..

Nie­czu­ła bo­wiem jest przy­ro­da: Wscho­dzi słoń­ce jed­na­ko nad Złem i Do­brem

I świe­cą dla zbrod­nia­rza, jak i dla cno­tli­wych, Księ­życ i gwiaz­dy.

Wia­try i rze­ki, gro­my i gra­dy prą cią­gle na­przód

I w dro­dze swo­jej ogar­nia­ją jed­nych i dru­gich.

Tak samo szczę­ście krą­ży wśród tłu­mu, głasz­cze nie­win­ne

Chłop­ca kę­dzio­ry albo do­ty­ka łyse­go cze­re­pu prze­stęp­cy.

Po­dług od­wiecz­nych, sta­lo­wych praw mu­si­my wszy­scy

Do­peł­nić Krę­gu na­sze­go bytu.

Lecz tyl­ko czło­wiek czy­ni rze­czy nie­moż­li­we. Roz­róż­nia bo­wiem,

Wy­bie­ra i są­dzi. I może chwi­lę ob­da­rzyć trwa­ło­ścią.

Jemu jed­ne­mu wol­no do­brych na­gra­dzać, a ka­rać złych,

Zba­wiać i ra­to­wać, a wszyst­ko błęd­ne pę­tać po­ży­tecz­nie.

[....]

Szla­chet­ny czło­wie­cze, Bądź uczyn­ny i do­bry! I twórz bez prze­rwy

Po­ży­tek, Do­bro, I bądź nam wzo­rem owych prze­czu­wa­nych by­tów.

( Wiersz Jo­hanna Wol­fganga Go­ethe, nie­miec­kiego po­ety, pro­za­ika i dra­ma­turga,

prze­kład Ja­ro­sław Iwasz­kie­wicza. )