Muzyczność Norwida.

O wrażliwości Norwida na muzyczność literatury, świadczy to, jak wielką wagę przykładał do rytmu i intonacji swoich dzieł – pewnie dlatego w XX wieku często wykorzystywano jego utwory w piosenkach.

Podkreślał też wielkie znaczenie czytania poezji na głos, podobno był świetnym interpretatorem własnych tekstów. Jak pisał głuchnący poeta: Idzie albowiem tu po szczególne właśnie o to, ażeby słowa pisarza tak wygłosić, jak duch pisarza onego poczynał je…

Deklamacja właściwa tym sposobem wedle osobnych pojęć moich: zaklęciem ducha jest.

Pomnik Szopena "Znasz Ty ten kraj, znasz tę Narodu chwilę, Gdy grajkom, wam, świat wtacza się do ręki, Bo z żadnych słów nie dowie się nikt tyle, Co z łkań, co z łez – bo Idee są dźwięki! ". Cyprian Kamil Norwid – "Słuchacz" (1876)

Pisał Norwid w wierszu dedykowanym Olimpii Wagner. Jest tu zawarta myśl ważna dla Norwidowskiej filozofii estetyki – "Idee są dźwięki! " – muzyka nie jest całkowicie asemantyczna. Andrzej Fabianowski w swojej "Sonacie Norwidowskiej" pisze: Oczywiście Norwid nie przyporządkowuje poszczególnym dźwiękom, rytmom czy sekwencjom melodycznym konkretnych znaczeń, daleki jest też od widzenia w każdym dziele muzycznym utworu programowego. Nie. Semantyka muzyki wpisana jest w powinowactwa, w wieloraką relację, jaką łączy się ona z życiem narodu (pisanego przez poetę wielką literą), w to, jak wyraża tęsknoty i radości, swoisty charakter danej zbiorowości. (…) Słuchając muzyki, nie obcujemy ze sztuką czystą, z wydestylowaną z cywilizacyjnego szumu formą, lecz dotykamy istoty narodowej duchowości. "Dla Norwida muzyka była zapisem kulturowego rdzenia, wokół którego zorganizowana jest narodowa aksjologia" – kończy Fabianowski.

Według Norwida, muzyka wyrażała "potrzeby moralne społeczeństwa". Wielkość Chopina wynika tu przede wszystkim z umiejętności połączenia polskiej ludowości z uniwersalną kulturą. I