Ulf Nilsson szwedzki autor literatury dla dzieci i młodzieży, prywatnie pisarz i ojciec pięciorga dzieci, co wywiera ogromny wpływ na jego twórczość, ponieważ większość opowiadań jest oparta na faktach, tak opowiada o swoich osobistych doświadczeniach: „Moja dorosła córka, wówczas siedmiolatka, miała kiedyś świnkę morską, która zdechła. Było jej strasznie smutno. Wprawdzie umierali już nasi starsi sąsiedzi i krewni, ale świnka była jej bliższa. Małe zwierzątko, z którym się codziennie bawiła, które karmiła i głaskała, pozostawiło w jej sercu większą wyrwę niż stary człowiek, który leżał w szpitalu i którego widywała raz do roku.”
Tak powstała historia „Żegnaj, panie Muffinie!” o siedmioletniej śwince morskiej u kresu swojego życia. To historia o starości, przemijaniu, życiu i odchodzeniu, która traktuje śmierć jako naturalną część życia, Pan Muffin, samczyk. żył szczęśliwie, co sam przyznaje:
"Było mi dobrze, lepiej niż innym. I bardzo mądra i dobra żona. I niebieski dom z własną skrzynką na listy. 6 małych rozczochranych dzieci. 3 razy dziennie przytulanie, czyli 7665 razy w życiu. 728 ogórków pod-czas całego życia. 2555 garści trawy, siana i mleczy. I od czasu do czasu poczta w skrzynce".
Jak widać pojmuje on szczęście w tym, co najprostsze, zwykłe, codzienne.
Pan Muffin „jest siwy i zmęczony”, mieszka w małym, niebieskim kartonie po butach, przy którym znajduje się skrzynka na listy. Od czasu do czasu znajduje w niej pocztę od, małej dziewczynki. Kiedy nadchodzi koniec jego szczęśliwego życia, koperty z namalowanymi serduszkami oprócz migdałów zawierają listy z przemyśleniami na temat śmierci i tego, co po niej następuje, W jednym z nich pisze tak: „Tata mówi, że umieranie nie jest niczym strasznym, tylko się śpi i nic już nie boli. To się dzieje szybko, a potem można odpoczywać. Wszyscy umrzemy – ty i ja, i tata. Może potem można się spotkać ze swoją mamą czy żoną?
Kiedy wyczuwa, że nadchodzi kres i gdy nastaje poranek Pan Muffin znajduje kolejny list. Dziewczynka pisze, że też nie mogła spać całą noc, bo rozmyślała o śmierci. Według niej śmierć to odpoczynek „i nie ma się czego bać, […] idzie się do nieba i wszystko jest w porządku”.
"Kochany Panie Muffinie, Nie chciałem cię budzić, kiedy w końcu zasnąłeś. Mam nadzieję, że nie było ci przykro z powodu tego, co wczoraj do ciebie napisałem. Ja też nie spałem całą noc, leżałem w łóżku i myślałem o śmierci. Tak sobie myślałem, że albo się po prostu odpoczywa i nie ma się czego bać, albo idzie się do nieba i wszystko jest w porządku. Mam nadzieję, że dasz radę przeczytać to wszystko. Tata mówi, że umrzesz, zanim wrócę ze szkoły. Bardzo cię kocham"
Kiedy zwierzątko umiera, dziewczynka pisze ostatni list :
"Panie Muffinie, wie pan więcej niż my. Teraz wie pan, co się dzieje, gdy umieramy. Na pewno jest tak, że albo śmierć to odpoczynek, a wtedy nie ma się czego bać, albo przenosimy się gdzieś do wiecznego życia i tam żyjemy w szczęściu. A wtedy śmierć to coś, za czym warto tęsknić! Dlaczego mielibyśmy bać się śmierci? Prawda, że tak właśnie jest, panie Muffinie, który już wiesz wszystko?"
Comentários