Cisza.

Cisza to było wielkie odkrycie. Kiedy zniknęło nieustanne tło ludzkich głosów, stwierdziłem, że wspaniałe piękno ciszy w znacznej mierze zasadza się na ciszy.

Patrzyłem na gwiazdy i czułem ich ciszę, księżyc nie wydawał żadnego dźwięku, słońce wstawało i zachodziło bez jednego szmeru. W końcu nawet odgłos wodospadu, krzyki ptaków, szelest wiatru wśród drzew wydawały się częścią olbrzymiej, żywej, kosmicznej ciszy, którą kochałem i w której znajdowałem ukojenie. Wydawało się że cisza jest naturalnym prawem każdego człowieka, które zostało nam odebrane. Z przerażeniem myślałem o tym, przez jak wielką część życia wystawieni jesteśmy na kakofonię, którą sami stworzyliśmy, wyobrażając sobie, że niesie nam przyjemność i zapewnia towarzystwo.

Tiziano Terzani